NIEUWS - 2016 (Laatste toevoeging: 17 September, 2017 )
Inhoud:
En weer is al een jaar voorbij. Ieder jaar moet ik altijd het menuutje "Nieuws van voorgaande jaren" hierboven aanpassen omdat er weer een pagina met 'Nieuws -van-voor-gaande-jaren' digitaal aan moeten worden vastgeplakt. Het viel me op dat het rijtje nu toch wel aardig lang begon te worden. En dan mis ik eigenlijk ook nog de eerste 2 jaar ('05 en '06).
Dus tijd om maar weer eens vooruit te kijken! Wat staat er dit jaar eigenlijk op het programma? Wel, de Ducati 3Dcup is niet meer, lang leve de Ducati Challenge Cup! Bedoeling is om hier zeker een paar wedstrijden in mee te strijden voor de fun.
Verder natuurlijk het grote ongoing project de StrikerX die dit jaar toch echt klaar moet zijn. Op dit moment van schrijven ben ik druk bezig met het maken van de mallen voor het zitje en de tank. De verchroomde uitlaat is ook terug en ziet er schitterend uit dankzij Marné Veenhuizen in De Wilp (Gr.) De bouw van de StrikerX kun je beter volgen op de specifieke pagina (StrikerX). Overigens is het de bedoeling een geheel aparte site te maken voor de StrikerX onder de naam www.StrikerX.moto maar die webnaam is nog niet vrijgegeven.
2. Wanbetaler, we hebben er weer een!
Misschien dat sommige 'trouwe lezers' zich nog kunnen herinneren dat ik 2 jaar geleden een nieuwe pagina in het leven had geroepen om de mensheid te waarschuwen tegen wanbetalers?
Nou ik heb er weer een. Kijk hier voor de details: "De zwarte lijst".
3. Vanaf april, nieuw produkt REMBLOKKEN! (voor wènig!)
Nadat ik verleden jaar werd aangesproken door een leverancier in het verre oosten omtrent remblokken besloot ik daar serieus eens wat meer over te weten te komen.
Nu zijn de gemiddelde high performance remblokken op het circuit best aardig aan de prijs (toch al gauw minimaal € 49 voor 2 blokjes dus maal 2 is dat minimaal €98,-! om het voorwiel (en de rest wat er achter zit) tot stilstand te krijgen en die dingen slijten bij mij nogal tijdens het racen. Dus ik liet me met de verkoper maar eens naar zo'n fabriek rijden om eens te kijken hoe die dingen gemaakt worden.
Nou dat bleek dus eigenlijk heel makkelijk te zijn. Ik had een gigantische fabriek verwacht maar dat was helemaal niet hert geval.
Het maken van die blokjes is eigenlijk heel simpel en gebeurd met een persmachine die het frictie materiaal (dat in een heel klein plastic bekertje word uitgemeten) op de metalen grondplaat perst en daarna verhit. Vervolgens worden de blokjes gevlakt in een andere machine en zijn ze klaar. Tevens was er een test kamer aanwezig om de blokken te testen op sterkte, afschuiving etc.
Waar het mij met name om ging was de aard van het frictie materiaal en de bevestiging op de grondplaat. De samenstelling van het frictie materiaal bepaald namelijk de werking van de blokken.
Het bleek dat het frictie materiaal de zelfde samenstelling had als de bekende remblok fabrikanten (Ferodo, SBS, Performance Friction, EBC, etc.) Dat kon allemaal wel zo wezen maar eerst maar eens testen. Nadat ik een aantal setjes had meegekregen om te testen besloot ik toch maar eens een aantal van die blokken in te slaan.
Moest ik nog wel een leuk verpakkingkje verzinnen. Nadat ik had uit gezocht wat allemaal op Ducati past besloot ik eerst maar eens de meest gangbare blokken in te slaan om te kijken hoe die gaan lopen.
Nu zijn er momenteel 2 gradatie, organic en sintered. De organic zijn goed voor normaal straat gebruik en de sintered kunnen op het circuit worden gebruikt. Overigens zijn alle achter remblokken organic.
De prijs van de blokken word zoals gewoonlijk een hele lage, reken op maximaal €14,95 voor 2 blokjes voor organic en €19,95 voor sintered. En dat is per set van 2 blokjes dus! Eerste zending is begin april.
En zo zijn de produkten geworden:
Foto: HQR remblokken
4. Wat gebeurd er nog meer zoal in februari?
Momenteel is het updaten van de site een ware nachtmerrie. Na de laatste 2 updates op de apple laptop naar weer een nieuwer besturingssysteem blijken o.a. het web -maak-programma steeds slechter te gaan functioneren. Das echt balen. Terug zetten van de oude besturing is niet zo makkelijk als het lijkt.
Dus die kut Apple is ook niet meer wat het geweest is. Dacht ik eindelijk verlost te zijn van het dagenlang kloten met de PC, gaat die Apple al precies de zelfde kant op als Microsoft. Ik ben het er niet mee eens dat computers het leven makkelijker maken in tegendeel zelfs. Dat gaat qua tijd allemaal wel weer van de andere projecten af.
Genoeg genöhlt! Dus wat gebeurd er dan nog wel?
Nou de Striker is natuurlijk een on-going project maar vergt veel tijd. Mede omdat er nog andere non moto zaken spelen.
Afgelopen week was ik begonnen met het zadel te verzinnen. Nu zitten er hier in Drenthe een aantal zadelmakers waaronder Leeratelier Annelies in Nieuw Weerdinge.
Tijd voor een bezoekje...Annelies heeft ruime ervaring met het maken van motorzadels en was mijn eerste keuze. Het construeren van het zadel heeft best nog wel wat details die besproken moeten worden. Leer kleur, vorm, stiksel, bevestiging op de grondplaat en tot slot een eventueel logo. Nu was ik zelf niet zo gecharmeerd van extra stiksel op het zadel. Wat mij meer aanstond was een ingedrukt of ingebrand logo. Dus vervolgens me verdiept in het maken van logo's in zadels.
Blijkt dat je hiervoor een stempel nodig hebt die natuurlijk ook weer door deze en gene gemaakt word. Na een middagje ontwerpen een plaatje door gestuurd naar de stempel maker en nu even afwachten.
Overigens zijn de stempels er in verschillende typen afhankelijk van het gebruik.
De duurdere soorten zitten aan een soort soldeerbout vast en kunnen tot 400 graden verwarmt worden en branden dan ook echt in in het leer. Het nadeel van inbranden is het verlies aan waterdichtheid dus dat is niet echt een optie. De stempels kunnen ook aan een houten handvat vastgemaakt worden en met een brander oid worden verwarmd.
Voor alleen een indeuking in het leer is 60C over het algemeen dan voldoende. (Lang leve youtube.) En dat is een veel betere optie. Ten slot is het ook mogelijk om middels een verwarmde stempel een indrukking te maken en gelijkertijd een kleurenfolie in het relief achter te laten. Mogelijkheden te over dus.....
Het maken van het zadel bracht me wel bij het volgende probleem. Als je ieder opvolgend motor model een andere naam gaat geven (StrikerOne, StrikerTwo etc.) dan heb je iedere keer wel een dure stempel nodig.
Dus de oplossing was om de motor StrikerX te noemen waarbij de X refereerd naar het model nummer. Een andere oplossing was een aantal extra cijfer stempels te kopen en dan een los cijfer inslaan op de plaats van de X maar dan loop je het risico dat het niet helemaal mooi recht komt te staan. Dus het werd de X....
Intussen is de stempel aangekomen maar is er een fout gemaakt in het frees gedeelte! Lekkere jongens die Royalposthumus in Amsterdam. Blijkt dat de "R" in Striker er niet uitgefreesd is. Dus maar weer mailen....Hopenlijk zat er geen fout in de toegezonden file maar volgens mij niet.
Ze hebben daarna wel een kostenloos nieuw exemplaar gestuurd maar ik vond de stempel eigenlijk te klein. Daarna toch maar eens in China gaan zoeken. En ja hoor 2 x zo groot voor 6x zo kleine prijs. Damn had ik dat maar eerder gedaan. Dus daar ook een stempel besteld en die is intussen gebruikt voor het zadeldek.
Links: Stempel voorbeeld
Verder ben ik langdurig het internet aan het afschuimen geweest voor een aantal andere onderdelen waaronder de spatborden en de verlichting. Dat vergt toch best veel tijd maar intussen zijn een aantal onderdelen in huis. Het meeste werk zit momenteel in het maken van de mallen. Verder nog wat steunen aan het frame gelast en zo gaat het allemaal op z'n gemakje verder.
Ik ben met de kleine man naar de Junior track op Assen geweest met de stichting Race-Kids begin april.
We waren vorig jaar al eens wezen kijken naar zo'n opstapdag maar die moet je van te voren aanvragen. Dus deze winter de boel geregeld en toen was de dag daar....
Dat was echt leuk. Allemaal van die kleine mannen op van die ieniemienie pitbikies. Eerst even er naast lopen en dan even later op de baan. De papa's mogen bakootje spelen naar believen. Ik ging zelf aan het einde van het "lange" rechte stuk staan. Beetje alla de Haarbocht in het klein zeg maar.
En ja hoor daar maakte er 1 een tankslapper. Dan zie je ineens de sport wel weer eens door de ogen van een buitenstaander en slaat de schrik je om het hart als je zo'n jonge spruit een buiteling ziet maken. Ik rende er naar toe maar gelukkig viel het wel mee. Waarschijnlijk een flinke blauweplek op de bips en later op de middag mocht ie weer verder rijden.
Zoonlief deed het allemaal een beetje voorzichtiger aan wat ik daarna ook wel best vond. Hij maakte 1 keer een incidentje mee en zag verder een hoop "mannen" om zich heen vallen wat hem al vroeg leerde hoe je er om heen moest sturen en vooral ver vooruit te leren kijken. (althans dat hoop ik).
Bij het van de baan af komen zag je bij hem ook de typische adrenaline rush en het opgewonden praten over de voorvallen op de baan. Kijk dat vond ik dan wel weer leuk. Nu had zoonlief niet zoveel met mijn motorracen maar misschien dat ie op deze manier ook iets anders tegen de sport aan gaat kijken.
Nou ja als t'ie maar fun heeft. Dus de volgende dag hem voor de eerste keer meegenomen achterop de Honda van z'n moeder om te kijken wat ie daarvan vond. "Ik rij toch liever zelf....". (Maar stiekem vond ie toch wel stoer denk ik.)
Het is al weer voorbij als ik dit stukje schrijf over de DCR 2016. 3 dagen racen in de Cathedral of Racing. Wederom met vriend Rhett en Ramses Douma. Het beloofde spannend te worden omdat de hele week al slecht weer was voorspeld voor het weekend. Maar mijn ervaring is dat die voorspelling pas een dag van te voren klopt. En het werd zelfs boven verwachting goed.
Er was nog 1 spannend moment voor de middag race op zondag voor de Desmoquattro race. Maar uiteindelijk droogde het snel genoeg op om toch een droge race te rijden.
De wedstrijden zelf liepen eigenlijk een stuk minder. Vrijdag was er aan het begin van de laatste sessie nog de mogelijkheid tot een aantal proefstarts. Dat ging de eerste 2 keer niet zoals gepland. Bij het opschakelen van 3 naar 4 wilde de versnellingsbak niet doorklikken. Vraag me niet waarom maar goed was het niet. Ik besloot er bij de 3e proefstart eens op te letten hoe ik schakelde en dat iets minder bruisk te doen wat resulteerden in een veel betere "katapult" start.
Foto's, Met dank aan "Harry de Goldwingman"
Ik reed op zaterdag en zondag drie wedstrijden namelijk de Ducati Challenge wedstrijd over 6 ronden op zaterdag en de DDC en de Desmoquattro op zondag. Bij de eerste wedstrijd op zaterdag sloeg de motor af tijdens de start op rij 7. Een angstig moment maar gelijk met de linker arm omhoog en gelukkig vloog iedereen er langs. Maar wat een blamage zeg. Daarna vanachter de twee chase cars een inhaal wedstrijd begonnen die uiteindelijk toch resulteerden in 11 inhaal acties.
Overigens reed ik beide wedstrijden ergens tussen de snelle kopgroepen en de langzame achterblijvers. Het gevolg was dat er eigenlijk geen tegenstanders waren om tegen te "vechten" (Ik reed een beetje alleen op de baan althans zo voelde het.) Echt goed scoren was er niet bij. Overigens rij ik nu in de A-serie van de Ducati Challenge Cup achteraan dus punten rijden is er helaas niet meer bij, laat staan een podium plaats. Waarschijnlijk ook wel het laatste jaar in de Dutch Ducati Challenge. Of ik moet toch echt nog 3 seconden van mijn tijd af zien te halen richting de 1:50 om een beetje vooraan mee te kunnen doen. Maar dat word wel een hele opgave...Bovendien vind ik de fiets nog steeds zwaar sturen. Dit werd mede veroorzaakt door een verkeerde bandenspanning maar na aanpassingen verbeterde dat wel. helemaal goed is het m.i. nog niet vergeleken met de oude 888 en TNR. Maar ja die hadden dan ook carbonvelgen en dat is toch wel een groot duidelijk merkbaar verschil.
Het blijkt dat de standaard wielen van de Panigale redelijk aan de zware kant zijn vergeleken met de S en de R versie. Dus daar zou ik nog wat aan kunnen doen. (Met het vakantie geld).
Dan de Race voor de Club (Desmoquattro) . Wederom in de hoogste klasse maar weer ergens in het middenveld. Ook hier was er een slechte start met weer het haperen van de 4e versnelling. Dat euvel deed zich ook nog een paar keer voor op de baan later bij het terug schakelen. Daarbij bleef de versnelling tussen 5 en 4 hangen in een soort vrijloop. Overiegsn wel een iets leukere wedstrijd omdat er nu wel tegenstanders om me heen reden waarmee stuivertje gewisseld kon worden.
Een ander belangrijk item was het gebruik van de HQR remblokken. Ik had halverwege de DCR de eerste set blokjes gewisseld en die hadden tot dan toe zo'n 15 sessies erop gezeten toen bleek dat de meeste rechtse remblok op 1mm frictie materiaal zat. Tijd om te wisselen. (Wel handig als je zo'n rits van die dingen bij je hebt!) De tweede ste remblokken sleten wel iets sneller dan de eerste maar de tijden lagen nu ook weer op het oude nivo. Ik had zelf geen problemen met remmen of trillen oid.
Echter Deborah Verhoeks klaagde wel dat de blokken niet hard genoeg remden en dat de schijven trilden dus die switchete weer over op de 4x zo dure carbon blokken. Wat wel even dubieus was of het nu aan de schijven of aan de remblokken lag Vermoedelijk sleten de blokken te hard op de schijven doordat die een ietwat scherpe rand vertoonden ter hoogte van de koelingssleuven in de schijf. Ik denk dat de schijven terug gaan naar de fabriek om nader te worden onderzocht.
Geen echt geweldige machine die 1199....Komende winter gaat het blok wel weer uit elkaar om te checken. Maar het is echter even de vraag of ik er verder mee doorrace volgend jaar of dat de motor terug de weg opgaat.
Rhett in action op de 1100 JBS
Een ander feit was dat Rhett van Trigt ook problemen had met de 1098. Die stond intussen bij Joop Sangers in Nieuw Buinen en aldoende reed Rhett de wedstijden met de 1100 tweeklepper in o.a. de Duovalvole. Ook nog even meegereden in de Dutch Ducati "Panigale" Challenge cup maar daar viel helemaal geen eer te behalen met een tweeklepper.
Na de Clubrace is de 1098 er zelfs uitgegaan en gaat Rhett zich toeleggen op de TT1 en TT2 met vermoedelijk een F1 Ducati. Dus terug naar het oude spul. Lijkt mij ook wel wat en misschien is het toch interessant om de StrikerX daar ook voor klaar te maken volgend jaar. 80-90 pk, minder kosten en lots of fun.
7. Dutch MotoGP TT Assen 2016 - 
Ja dit was hem. Het "weekend-der-weekenden". Rhett en ik deden namelijk officieel mee aan de DUTCH TT van Assen 2016!
De Ducati Challenge Cup was uitgenodigd door de TT om te figureren in het bijprogramma van 24 t/m 26 juni 2016. Jongens wat een lol! Stonden we zelf ergens achteraf weggemoffeld in het grind ergens op de paddock. Maar dat maakte de lol er niet minder om. Gebeurde er nog wat? Jazeker!
Zoals bij elk evenement hadden we onze "vaste" helpers in de personen van Geert Klaassens en Ramses Douma.
Ik had als persoonlijk doel om bij de eerste 10 te proberen te eindigen. Dat zou al een hele opgave worden gezien die mannen meestal onder de 1:50 rijden. Ik daarentegen kwam tot nu toe niet verder dan 1:52. Maar ja je moet ergens naar toe werken en ik had nog een paar geheime wapens!
Ten eerste had ik besloten het volledige vakantie geld maar om te zetten in een set BST carbon wielen. (Toch geen vakantie dit jaar). De originele velgen zijn echt van beton als het om bochtjes draaien gaat. Ik had al ervaring met dit soort wielen op vorige motoren en die waren toen hun geld meer dan waard. Ten tweede had ik me fysiek ook wat beter voorbereid door regelmatig wat te trainen op de fiets. Wat kon er nu nog fout gaan?
Op het einde van de vrijdag reden we onze eerste kwalificatie. Het weer was goed en het ging bijzonder lekker. De nieuwe wielen draaiden zoals verwacht een stuk beter dan de oude. Ook het accelereren was weer als vanouds. Ik had tevens nog en nieuwe SOFT Dunlop D211 slick achterband liggen en besloot die te gaan gebruiken. (Een echte qualifier zogezegd) Het was nu tenslotte alles of niks! Aan de voorkant lag een nieuwe MEDIUM band als was het wel een opgesneden model dus geen slick.
Tijdens de kwalificatie liep het dus erg lekker en ik had me tevens een aantal dingen voorgenomen zoals eerder het gas te gaan openen bij het uit de bocht komen en meer naar voren te leunen bij het accelereren om de voorkant omlaag te houden. Nou dat leverde op het einde nog een aardig slippende bocht in Mandeveen op. (Volgens zat een van de Kock mannen er bovenop te kijken) De band gleed echt door de bocht maar het voelde nooit echt oncomfortable, lang leve de traction control.
Ik besloot een ronde eerder te stoppen wegens vermoeidheid. Maar bij het binnenrijden van de pits bedacht ik me ineens dat er na het afvlaggen nog 2 proefstarts gemaakt konden worden op 2 plaatsen op het circuit. Dus besloot ik de laatste ronde toch nog even de baan op te gaan. De eerste proefstart was slecht. De motor vertikte het weer om door te schakelen. Ik vermoed toch dat de stand van het versnellings pedaal niet optimaal is. De tweede start ging, nadat ik op mijn voet houding lette, wel goed.
Bij binnenkomst kwam echter na enige tijd Sabine melden dat er maar 2 ronden tijden waren genoteerd??!! Of mijn transponder wel goed opgeladen was! Die kwam rechtstreeks van de lader notabene voor de sessie dus daar kon het niet aan liggen. Het goede nieuws was echter dat de snelste tijd in ronde 3 was gemeten met een PR van 1:50,5. Dus wellicht had ik later in de sessie nog een betere tijd gereden maar die was niet bekend. (Beste tijd is meestal ronde 7 of 8) Dat was dus wel een beetje balen. Maar alla er kwam nog een kwalificatie op zaterdag.
Ik kwam na de sessie overigens retemoe van de motor af en moest echt even bijkomen. Tevens had ik voor de aardigheid mijn iwatch ook eens aangezet op "trainen" wat bleek later? Ik had een gemiddelde hartslag van 149 met uitschieters naar 169. Aiii, vandaar die vermoeidheid. Mijn anaerobe grens ligt namelijk ergens rond de 136 - 139. Daarboven vreet ik de energie gauw op.
Ik bemerkte ook dat het voorwiel bij het insturen van Mandeveen wat stuiterde. Na wat denkwerk kon het niet anders zijn dat de uitgaande demping te strak stond dus die werd 3 kliks losser gezet. Dan de zaterdag....
Zo goed als het weer op vrijdag was zo beroerd was het op zaterdag. Er waren geregeld buien en het zag er naar uit dat de regenwielen tevoorschijn moesten komen. Maar wat een pech... ik had de spacerbusjes thuis laten liggen en die van de BST pasten zowiezo niet. Gelukkig had Jan Petersen een hele doos vol bij zich!
Dus zoals gewoonlijk met enige tijdnood de wielen er toch ingekregen. Nu had ik wel een beetje bedenkingen. De 1199 is geen regenliefhebber als het om de electronica gaat. Vorig jaar op Oschersleben ging het toen al fout met de kabelboom, handschakelaar en de ECU dus wat was wijsheid? Uiteindelijk besloot ik toch te gaan rijden want stel je voor dat de wedstrijd ook in de regen zou zijn. Nu was er nog de kans de vering zo gunstig mogelijk af te stellen. Bij het wegrijden uit de tent, (Nou ja wegrijden....) bleef het voorwiel stokstijf staan. Geen beweging in te krijgen!!!!
What the f..k? Geert en Ramses besloten gelijk het wiel er weer uit te halen en de busjes van Jan andersom te monteren. Ook dat mocht niet baten en ik besloot me weer helemaal uit te kleden. Tijdens de tweede poging bleek het wiel nog steeds vast te zitten. Intussen was de sessie al dusdanig ver dat de baan opgaan geen zin meer had. Ik keek zelf eens naar het geheel en zag tot mijn verwondering dat de vulringen die tussen de remtang en de voorpoot horen te zitten onder de kop van de bouten waren gemonteerd. M.a.w. de remklauw zat stijf tegen de remschijf aan gebout!!
Oei dat had een van de twee niet gezien. Maar hij had de klauw er ook niet afgehaald (had ik zelf gedaan) dus wist ook niet waar de ringen normaliter gemonteerd zaten. Ik kon er eigenlijk niet pissig om worden omdat het toch baggerweer was en de tijd zeker niet verbeterd zou worden. Dan maar de zondag in met een 19e startplek en zien wat daar nog uit kon komen...
ZONDAG, wedstrijddag op de TT!
De avond te voren zag ik op 'buienradar' dat het om 14:00 tot 15:00 zou gaan regenen. Precies in de MotoGP wedstrijd. Nou dat werd dus ook bewaarheid. Overigens was de meest spannende race van de dag zonder meer de MOTO3. Die mannetjes rijden echt als de dood-of-de-gladiolen. Kopte er nog eentje een motor opzij en sprong zo weer op de fiets in de GT bocht. Verbazingwekkend!
De MotoGP was een groot waterballet. Dat was echt jammer omdat zoonlief met vriendje en z'n moeder ook voor het eerst kwamen kijken naar de TT. Met bakken kwam het uit de lucht en de wedstrijd werd dan ook gestaakt. Wij renden terug naar de tent alwaar de bandentruckservice een TV had opgesteld waar we het vervolg konden zien. De MotoGP maakte een herstart maar dat betekende dat wij ook een half uur later zouden starten. Een uur voor 'onze' wedstrijd viel het ook weer even omlaag en werden de regenwielen er ingezet. Maar naarmate de tijd dichterbij kwam leek het de hele wedstrijd droog te gaan blijven. Damn wat was wijsheid? Uiteindelijk gaf Ramses ' Pelleboer' Douma de doorslag en verzekerde ons dat het droog zou blijven. (Mijn mobiel was intussen allang weer leeg natuurlijk....)
Dus weer teruggewisseld naar de mooie BST banden. Intussen waren daar ook een vers setje banden Dunlops opgekomen omdat ik de ENDURANCE achter toch fijner vond rijden dan de SOFT. Bovendien had ik van de banden jongens wat info losgepeuterd omtrent de juiste drukken en eigenschappen van de Dunlops.
Bij het de baan op gaan werd er eerst een sighting lap gereden met daarna een warming up lap. De baan was eigenlijk gewoon droog dus de bandenkeuze was goed! Bij de eerste start voor de warmup lap was ik wat laat weg en kwam volle vaart bij de Haarbocht. Dat was wel even schrikken want daar was het dus nog gewoon nat!!! Ik zag mezelf er daar al af gaan en ging zo goed en zo kwaad als dat ging zoveel mogelijk in de ankers zonder te sturen. PFFFFF dat liep goed af. Zo slecht zijn die eigen merk remblokken nog niet. In tegendeel na het race weekend zien ze er nog uitstekend uit.
Bij de officiele start waarbij ik volledig links stond op rij 7, zag ik dat er vanaf de kant over de halve lengte naar de Haarbocht een natte strook was van 2 meter breed. Oei dat zou lastig worden ik moest dus wel iets naar binnensturen om daar weg te blijven. Wel jammer want het was een groot gapend gat tot aan de voorste rij...kennelijk was er een rijder tussenuit gevallen. In de Haarbocht was maar 1 droog spoortje waar iedereen overheen wilde. Als gevolg hiervan was ik niet echt snel weg en ik ging ergens rond de 19e plek de eerste bocht in. Maar na de strubben had ik al 3 man te pakken.
Als een gele vuurtoren reed Bakker Bart voor me en ik besloot daarbij in de buurt te blijven. In de eerste en tweede ronden pakte ik nog een man of 4 (waaronder Bart) omdat die mannen toch beduider langzamer reden dan ik. Waarom was me een beetje een raadsel want de baan was echt helemaal droog op de Haarbocht na.
In ronde drie bleek hoe lastig die Haarbocht moest zijn want vlak ernaar lagen er een hoop "stukjes" motor. Tankje hier, stukje daar en een defect Monster 1200 midden in het spoor. Kennelijk was daar een flinke aanvaring geweest. Als gevolg stuurde ik het plein links op en ja hoor daar ging 2 man binnendoor. Bij de volgende bocht was geen vlag te zien dus gelijk terug om weer gas te geven om die andere twee terug te pakken. Dat lukte dus ook binnen een ronde. Maar toen was het weer als vanouds. Niks voor me te zien en na verloop ook niks achter me. Weer de roeper in de woestijn. Ik bemerkte aan het einde van de race wat spetters op mijn visier en besloot het iets rustiger aan te gaan doen. Ai dat was eigenlijk fout want tot dat moment lag ik op de 6e plaats wat ik helaas niet wist. In de een na laatste ronde kwam echter een van de Kock mannen me nog voorbij maar ik dacht dat het de nummer 1 was waardoor ik gelapt werd. Dat bleek achteraf niet zo te zijn en werd ik uiteindelijk 7e. Dus toch bij de eerste 10! Achteraf had ik gewoon moeten aanklampen bij Kock en nog wat strijd kunnen proberen te geven maar alla ik was eigenlijk ook wel tevreden.
Later hoorde ik dat er meerdere valpartijen waren geweest waardoor het voorveld aardig was uitgedunt. Bovendien hadden een aantal rijders op de verkeerde banden gegokt (waaronder Rhett) en die hadden de baan ook voortijdig verlaten. Maar ik ben er toch mooi op blijven zitten en weet nu dat er nog betere tijden kunnen worden gereden. Dus op naar de 1:49 dit jaar misschien......(of een 1:48'er....of...)
Op 24 september was er dan de laatste OWcup van het seizoen. Ik had een week ervoor nog weer eens een traininbgsdagje geboekt bij CRT. Dat was weer even wennen na 2 maanden niet rijden! Echter de progressie nam geleidelijk toe en ik was niet onverdeeld ontevreden. Wat belangrijker was, het was perfect weer zo laat in september.
Dan de wedstrijd. Ik nam dus deel in de sportcup 1000, beetje de ouwelulle klasse zeg maar. Stelletje oude bulls die hun laatste restje testosteron er nog even uit willen persen. Maar de sensatie is zeker hetzelfde als op hoger nivo! De training verliep niet echt super geweldig. Met een 16e tijd in het start veld was dat toch een plek pas op de 6e rij en ook nog eens aan de linkerzijde van het veld. Niet mijn favoriete plek. Ik kwam necht echt op stoom dus het zou gaan afhangen van de races zelf.
Race 1
In de eerste race was de start matig. Ik was iets te voorzicht met het weg komen. (1 x blijven staan op de startgrid was me nog te veel bijgebleven van begin seizoen denk ik.) Uiteindelijk eindigde ik in de wedstrijd ook als 16e dus een beetje overeenkomstig de pikorde. Ik vond wel dat de motor niet echt lekker stuurde. Moeilijk in de bochten. Nu had ik al een beetje met de achtershock zitten pielen maar merkte daar niet veel verschil. Er bleef dus niets anders over toch nog maar een keer de achterband te wisselen. Ik had 2 gebruikte banden bij me waarvan ik wist dat ze beiden nog maar een sessie hadden gereden. Na de wisseling ook de banden spanning nog maar eens goed gezet op 1,55 Bar.
Race 2
De bandenkeuze bleek een hele goede te zijn geweest. De start verlliep nu een stuk beter dan de eerste en ik kwam redelijk vooraan uit bij de Haarbocht. Maar ja, dan zit je aan de buitenzijde en werd ik redelijk ver naar buiten gehouden in de rechtse bocht. Nadat er wat meer ruimte begon te komen bleek de motor veel beter in de bochten te liggen waardoor ik ook eerder op het gas kon uitaccelerend.
Nadat ik een man of 5 had ingehaald lagen er nog 2 man voor me. Die reden min of meer het zelfde tempo als ik. Wat was wijsheid? Inhalen en dan ze op sleeptouw nemen en dan zelf weer ingehaald worden? Ik besloot er even achter te blijven hangen om te kijken hoe de race zou vorderen. Bovendien zag ik voor het illustere tweetal geen andere rijders dus daar viel geen eer meer te behalen.
Zoals verwacht begon het tempo 2 ronden later in te kakken en zag ik mijn kans schoon. Bij het uitremmen in de GT bocht 2 man in een keer. Nu was het zaak om het gas er goed op te houden en geen fouten te maken. Dat bleek een goede strategie te zijn want ik zag niemand meer voorbij komen.
Eenmaal de baan af komend werd ik richting het podium gedirigeerd. Vreemd want daar stonden er al 3? Wat bleek?
Ik was 6e geworden en uiteindelijk 3e geworden in het virtuele Twincup klassement (de rijders hierin rijden verspreid over de actuele cup klassementen) met een rijtijd van 1:51 op de langzame baan niet slecht....(dat zou 1:49 op de snelle baan zijn geweest).
Dus Hensiepens ging er toch nog met een beker en flesje prikwater van door! Mede door de aanwezigheid van Rene Zuidema werd er een kleine fotoshoot na afloop gemaakt waarvoor mijn dank groot is! Rene had de wedstrijd gezien en was uitermate opgetogen over het verloop. Een grote inhaal wedstrijd! Ook een kennis uit Eelde, wiens zoon heel goed bezig is in de minibikes, werd een nieuwe fan. Het moge duidelijk zijn dat deze "oude bull" een voortreffelijk dagje achter de rug had....
9. Battle of the Nations - TT Assen 16 october UPCOMING
